CADI AVI TARİHİ
M.Ö. 9.yy öncesinde kötü Cadıların var olduğuna dair yaygın bir inanç vardı. Yaşamlarını kara büyü ve kötü büyü ile başkalarına zarar vermeye ve öldürmeye adamış başta kadın olmak üzere kötü insanlar olarak görülüyorlardı. O zaman Katolik kilisesi resmi olarak bu cadıların gerçek olmadığını öğretmişti. Gerçek olduklarını söylemek bir sapıklıktı.
Örneğin: "5. yüzyıldaki St. Patrick Rahipler Meclisi 'Dünyada bir vampir, yani bir cadı olduğuna inanan bir Hristiyan aforoz edilmelidir ve işlediği suçu kendi ağzıyla iptal edene kadar kiliseye kabul edilmemelidir." diyordu.
MÖ 906: Treves Başrahibi "Episkopi İlkeleri"ni yazdı. Kilisenin öğretilerine göre cadıların var olmadığını pekiştirdi. Bazı kafası karışmış ve aldatılmış kadınların Pagan Tanrıçası Diana ile havada uçtuklarını düşündüklerini itiraf etti. Ama bu asla gerçekleşmemiş bir tür halüsinasyon olarak açıklandı.
Yaklaşık MÖ 975: Cadılık ve şifa sihri kullanımı için uygulanan cezalar nispeten hafifti. Ecbert'in konuyla ilgili konferansında kısmen şöyle bir söylem doğdu: "Eğer bir kadın büyücülük ile uğraşır ve büyülerle iş yapar ve büyülü aşk iksirleri kullanırsa 12 ay boyunca oruç tutacak... Eğer herhangi biri bu büyülü iksirler yüzünden ölürse cadı yedi yıl oruç tutacak." dedi. Bu durumda oruç tutmak yalnızca ekmek yemek ve su içmekti.
Yaklaşık 1140: İtalyan bir keşiş olan Gratian, Canon Episcopi'yi (Piskoposların Kilise Kuralları) Canon yasasına dahil etti.
Yaklaşık 1203: Gnostik bir Hristiyan grup olan Cathar hareketi, Fransa'nın Orleans bölgesinde ve İtalya'da popüler hale gelmişti. Kafir olarak ilan edildi. III. Papa Iİnnocentius, Catharlara karşı bir soykırım savaşı yapılmasını onayladı. Bilinen son Cathar MÖ 1321 'de kazıkta yakıldı. İnanç son yıllarda bir yeniden doğuş gördü.
1227: IX. Papa Gregory tutuklama, sınama, suçlu bulma ve kafirleri idam etme için Engizisyon Mahkemelerini kurdu.
1252: IV. Papa Iİnnocentius, konuşturma denemeleri sırasında işkencenin kullanılmasına izin veren "Ad exstirpanda" boğa ünvanlı bir yazı yazdı. Soruşturmalarda işkencenin kullanılmasına izin verince mahkumiyet oranı büyük ölçüde arttı.
1258: IV. Papa Alexander, engizisyon soruşturmalarına sapkınlık vakalarına sınırlama getirmeleri talimatını verdi. Sapkınlık dahil olmadıkça kehanet veya büyücülük suçlamalarını soruşturmamışlardı.
1265: Papa IV. Clemens, işkence kullanımını onayladı.
1326: Kilise, Engizisyon'u cadılıktaki büyümeyi araştırmakla "İblis öğretilerini açıklamakla" yetkilendirdi. Bu teori cadılığın nereden geldiğinin insanlık dışı yollarını aralıyordu.
1330: Cadıların kötü büyücüler olarak bilindiği popüler kavram, şeytan'a bağlılık yemini ettikleri, şeytanla cinsel ilişkide bulundukları, çocuk kaçırıp yedikleri vb. inançları içerecek şekilde genişletildi. Bazı muhafazakârlar bugün bile hala bunlara inanmaktadırlar.
1347-1349: Kara veba salgını Avrupa nüfusunun büyük bir bölümünü öldürdü. Komplo teorileri yayılmaya başlamıştı. Cinler, Yahudiler, Müslümanlar ve Cadılar kuyuları zehirlemek ve hastalığı yaymakla suçlanıyorlardı.
1430'lar: Hristiyan teologlar kendilerince cadıların varlığını "kanıtlayan" makale ve kitaplar yazmaya başladılar.
1436-7: Johannes (John) Nider, Cadılık için bir adamın yargılanmasını tanımlayan Formicarius adlı bir kitap yazdı. Bu kitabın kopyaları daha sonraki yıllarda Malleus Maleficarum'a eklenmiştir.
Tarihçiler dinden esinlenerek başlayan bu soykırımın Kilise tarafından tam bir dinsel tekel elde etme arzusuyla veya "bir baskı-yer elde etme aracı" olarak kullanıldığını ileri sürmüşlerdir. Özellikle kadınlar, ölü (düşük) doğumları, davranış biçimleri, ölü hayvanlar gibi birçok olaydan ötürü kilise tarafından cadılıkla suçlanıyor ve günah keçisi olarak kullanılıyorlardı.
"Johns Hopkins Üniversitesi'nde İtalyan araştırmaları profesörü Walter Stephens yeni bir teori önermektedir: "Bence cadılar Tanrı için bir günah keçisi idi." Dini liderler, her şeye gücü yeten ve her şeyi seven bir tanrı kavramlarını korumak zorunda olduklarını hissettiler. Böylece, dünyadaki kötülüğün varlığını açıklamak için Cadılar ve iblisleri icat etmek zorunda kaldılar. Bu tartışma, iyi ve güçlü bir Tanrı'nın dünyada kötülükle nasıl bir arada var olabileceğiyle ilgili olarak günümüze kadar devam etmiştir.
1450: Johann Gutenberg, toplu basımı mümkün kılan hareketli cihaz icat etti. Bu, Papanın boğaları kitabının yaygınlaşması cadı avını büyük ölçüde kolaylaştırıldı ve cadılık zulmünün yayılmasına sebep oldu.
1484: VIII. Papa Iİnnocentius, şeytan ibadetçilerinin izini sürmeyi, işkence ve idam etmeyi teşvik eden "Summis desiderantes" adlı bir yazı yayınladı.
1486-1487 : Heinrich Kraemer ve Jacob Sprenger, Cadı Çekici anlamına gelen Malleus Maleficarum'u yayınladı. Yazarların kadın düşmanlığı ve cinsel hayal kırıklıklarıyla ilgili bir çalışmadır. Bu kitap cadıların etkinliklerini, itirafların çıkarılma yöntemlerini açıklar. Daha sonra kilise tarafından terk edilmiş olsa da cadıları sınayan laik mahkemelerin "incili" haline geldi.
1500: 14. yüzyılda, İngiltere'de cadı ve büyücülere karşı 38, Fransa'da 95 ve Almanya'da 80 duruşma yapıldı. Cadı avları hızlandı. "Şeytan, cadılarına ruhlarını vermeyi seçerek, insanlara karşı ve Tanrı'ya karşı işlenen suçları işledi. Bu çifte cadılık suçu olarak sınıflandırıldı ve suçu cezalandırmak için normal delillerin askıya alınmasına izin verildi. "7 Çocuğun ifadesi kabul edildi. Esasen itirafları elde etmek için sınırsız işkence uygulandı. En inandırıcı olmayan, havadan sudan şeyler bile suçluluk kanıtı olarak kabul edildi.
1517: Martin Luther'in 95 yaşında Wittenburg, Almanya'daki katedral kapısında çivilenmiş olduğuna inanılıyordu. Görünüşe göre bu hiç olmamıştı; argümanlarını daha az dramatik ve etkileyici bir şekilde yayınlamasını sağlamıştı. Bu olay Protestan Reformu'nu tetikledi. Roma Katolik ülkelerinde, mahkemeler cadıları yakmaya devam ediyordu. Protestan topraklarında yargılanan insanlar çoğunlukla asıldılar. Bazı Protestan ülkeler işkenceye izin vermediği de oldu. İngiltere'de işkence yokluğu ufak bir düşüşle sadece % 19'luk mahkumiyet oranına yol açmıştı.
1563: Johann Weyer, cadı duruşmalarını eleştiren bir kitap yayınladı. "De Praestigiis Daemonum" (Ruhların batığı) denilen bu kitap cadıların gerçekten var olmadıklarını, ancak şeytan'ın bu inanca teşvik ettiğini iddia etti. İşkence yoluyla elde edilen itirafları değersiz olarak gördü ve reddetti. İşkence ve infaz yerine tıbbi tedaviyi önerdi. Kitabı isimsiz olarak yayınlayarak cadılıkla suçlanıp kazıkta can vermekten veya yakılarak öldürülmekten kaçtı.
1580: Jean Bodin "De la Demonomanie des Sorciers" (Cadıların hakettiği cezalar) adlı yazıyı yazdı. Hem devletin güvenliği için hem de Tanrı'nın gazabını yatıştırmak için cadıların cezalandırılmasının gerekli olduğunu belirtti. Suçlu olabileceğine dair bir delil kırıntısı bile olsa, suçlanan cadı serbest bırakılmamalıdır, bu kadınlar mutlaka suçlu bulunmalıdır diyordu. Savcılar sağlam kanıtlar bekliyorsa bir milyon cadıdan birinin bile cezalandırılmayacağı ve özgür olacağı hissi vardı.
1584: Reginald Scot, zamanının ötesinde bir kitap yayınladı. Cadılık Diskografisinde, doğaüstü güçlerin olmadığını, böylece cadıların da asla var olmadıklarını belirtti.
1608: Francesco Maria Guazzo, "Compendium Maleficarum" u yayınladı. Bu kitap cadıların şeytan olan anlaşmaları, cadıların insanları etkilemek için büyü yapmaları gibi konuları tartışıyordu.
Yaklaşık 1609: Bir cadı paniği İspanya'nın Bask bölgelerine hızla çarptı. Engizisyonun yönetim organı olan "La Suprema", bunu bir aldatmaca olarak kabul etti ve cadılık, büyücülük tartışmasını yasaklayan bir "Sessizlik Fermanı" yayınladı. Sonrasında bu cadı paniği hızla kayboldu.
1610: Hollanda'da cadıların infaz edilmesi, muhtemelen Weyer'in 1563 yılında yazdığı "De Praestigiis Daemonum et Incantationibus ac Venificiis" (Şeytan Yanılsamaları ve Büyü ve Zehirler Üzerine) adlı kitabı sayesinde sona ermişti.
1616: Vizcaya'da ikinci bir cadı çılgınlığı patlak verdi. Yine Engizisyon tarafından bir Sessizlik Bildirgesi yayınlandı. Ancak kral bildirgeyi geri çevirdi ve 300 cadı sanığı canlı canlı yakıldı.
1631: Bir Cizvit rahibi olan Friedrich Spee von Langenfield, "Cautio criminalis" (Ceza Davalarında Çığır Açma) adlı kitabı yazdı. Almanya'nın Würzburg kentindeki cadı avlarını ve zulümlerini kınadı. O, cadılıkla suçlanan sanıkların sadist işkencelerin kurbanı olduklarını, acılara dayanamadıklarını ve bu durumdan kurtulabilme umuduyla itirafta bulunduklarını yazdı.
1684: Cadılıkla suçlanan son kişi İngiltere'de idam edildi.
1745: Fransa cadıların infazını durdurdu.
1775: Almanya cadıların infazını durdurdu.
1782: İsviçre cadıların infazını durdurdu.
1792: Polonya, cadılıktan yargılanan ve suçlu bulunan son kişiyi idam etti. Cadıların ekstra yasal yollarla linç edilişleri Avrupa ve Kuzey Amerika'da 20. yüzyıla kadar devam etti.
1830'lar: Kilise, Güney Amerika'da cadıların infazını durdurdu.
1980: Lawrence Pazder ve Michelle Smith, "Michelle Remembers" adlı kitabı yazdı. Onlarca yıldır büyük ölçüde uykuya dalmış olan şeytan ile işbirliğindeki insanlar kavramı yeniden canlandırıldı. Kitabın bir kurgu çalışması olduğu gösterilmiş olmasına rağmen, kitap Michelle'in geri kazanılan anılarının olduğuna ve gerçekliğe dayanan bir olgu olarak sunulmuştur. Bu kitap, ABD ve Kanada'da yeni bir Cadı / Satanist / Şeytani Ayin paniğini tetiklemekten büyük ölçüde sorumluydu.
1980 ila 1995: Kuzey Amerika'da, daha önceki cadı duruşmalarının birçoğunu tekrar eden iki tür deneme yapıldı:
1) Bazı okul öncesi eğitim kurumları, gündüz bakım tesisleri ve Pazar okulları çocukları ayinler ile suistimal etmekle suçlandı. Kanıtlar, çok küçük çocukların zihnine nakledilen hatalı tıbbi tanılara ve var olmayan istismar anılarına dayanıyordu.
2) Kurtarılan Hafıza Terapisi tarafından mağdur edilen on binlerce yetişkin, çocukluk döneminde suistimal edildiklerine dair sahte hatıralar yarattı. Vakaların yaklaşık% 17'sinde, bu hatıralar şeytani ritüel istismarının hatırlatılmasına yol açtı. Yüzlerce ebeveyn canice suç eylemleriyle suçlandı. Fakat hemen hemen hepsi masumdu. Suçlamaların çoğu, asla gerçekleşmemiş eylemler içeriyordu.
O zamandan sonra aklıselimlik hüküm sürdü. Sanıkların çoğu hapishanelerden serbest bırakıldı. Massachusetts eyaletinde tutulanlar ise serbest bırakılacak son kişilerdi.
1990'lar: Bazı muhafazakar Hristiyan papazlar, birbiriyle ilgisiz iki inanç sistemini birbirine bağlamaya devam ediyordu:
1) Rönesans sırasında, şeytana tapanların hayali dinlerinin kilise tarafından desteklendiği.
2) Doğaya dayalı inançları olan ve Hristiyan şeytanın varlığını tanımayan cadılık ve diğer Neo-pagan dinleri.
1994'den 1996'ya kadar: Kuzey Afrika'da birkaç yüz insan cadılık ile suçlandı ve korku içindeki çeteler tarafından linç edildi.
1980 ila 1995: Kuzey Amerika'da, daha önceki cadı duruşmalarının birçoğunu tekrar eden iki tür deneme yapıldı:
1) Bazı okul öncesi eğitim kurumları, gündüz bakım tesisleri ve Pazar okulları çocukları ayinler ile suistimal etmekle suçlandı. Kanıtlar, çok küçük çocukların zihnine nakledilen hatalı tıbbi tanılara ve var olmayan istismar anılarına dayanıyordu.
2) Kurtarılan Hafıza Terapisi tarafından mağdur edilen on binlerce yetişkin, çocukluk döneminde suistimal edildiklerine dair sahte hatıralar yarattı. Vakaların yaklaşık% 17'sinde, bu hatıralar şeytani ritüel istismarının hatırlatılmasına yol açtı. Yüzlerce ebeveyn canice suç eylemleriyle suçlandı. Fakat hemen hemen hepsi masumdu. Suçlamaların çoğu, asla gerçekleşmemiş eylemler içeriyordu.
O zamandan sonra aklıselimlik hüküm sürdü. Sanıkların çoğu hapishanelerden serbest bırakıldı. Massachusetts eyaletinde tutulanlar ise serbest bırakılacak son kişilerdi.
1990'lar: Bazı muhafazakar Hristiyan papazlar, birbiriyle ilgisiz iki inanç sistemini birbirine bağlamaya devam ediyordu:
1) Rönesans sırasında, şeytana tapanların hayali dinlerinin kilise tarafından desteklendiği.
2) Doğaya dayalı inançları olan ve Hristiyan şeytanın varlığını tanımayan cadılık ve diğer Neo-pagan dinleri.
1994'den 1996'ya kadar: Kuzey Afrika'da birkaç yüz insan cadılık ile suçlandı ve korku içindeki çeteler tarafından linç edildi.
1999: Muhafazakar Hristiyan papazlar zaman zaman cadılar ve diğer neo-paganları yok etmek için yanma zamanlarının yenilenmesini talep ediyorlardı. Aşağıdaki örnek, cadıların modern çağda var olmaya devam edebileceği korkusunun yanlışlığını ve nefretin yoğunluğunu göstermektedir.
Killeen'deki Tabernacle Bağımsız Vaftiz Kilisesi'nin papazı olan Rev. Jack Harvey, dini hizmetlerde bir tabanca taşımak için kilisesinden bir takipçisini ayarlamıştı ve o "bir kara büyücü çocuklarımızdan birini yakalamaya çalışırsa ...", Kan içtiklerini, bebekleri yediklerini duydum. Ateşleri var, muhtemelen onları pişiriyorlar ... " gibi sözler telaffuz ediliyordu.
21. Yüzyıl: Aşağıdakileri de içeren bir dizi faktöre bağlı olarak:
1980'lerden 1995'e kadar Şeytani Ayin İstismarları aldatmacasının çöküşü.
Cadılık ve diğer Neopagan dinleri ile ilgili birçok doğru TV belgeselinin yayınlanması.
Birçok Wicca'nın (modern cadılık) dini inançları ile halka açılmaları, cadılar, cadılık ve diğer Neopaganlara karşı olan korkunun büyük ölçüde azalması sağlandı.
Killeen'deki Tabernacle Bağımsız Vaftiz Kilisesi'nin papazı olan Rev. Jack Harvey, dini hizmetlerde bir tabanca taşımak için kilisesinden bir takipçisini ayarlamıştı ve o "bir kara büyücü çocuklarımızdan birini yakalamaya çalışırsa ...", Kan içtiklerini, bebekleri yediklerini duydum. Ateşleri var, muhtemelen onları pişiriyorlar ... " gibi sözler telaffuz ediliyordu.
21. Yüzyıl: Aşağıdakileri de içeren bir dizi faktöre bağlı olarak:
1980'lerden 1995'e kadar Şeytani Ayin İstismarları aldatmacasının çöküşü.
Cadılık ve diğer Neopagan dinleri ile ilgili birçok doğru TV belgeselinin yayınlanması.
Birçok Wicca'nın (modern cadılık) dini inançları ile halka açılmaları, cadılar, cadılık ve diğer Neopaganlara karşı olan korkunun büyük ölçüde azalması sağlandı.
Yazan & Çeviren: Anu
