AYRIŞTIRMA DİNİ İSLAM
Son dönem ülkemiz siyaset dilinde sıkça karşılaştığımız ve “Bizlerden, onlardan, şunlardan…” gibi sözlerle ifade edilen ve aynı bayrak altında yaşayan insanları, inançları, destek verdikleri partileri hatta tuttukları futbol takımları ile bir birinden ayırmaya çalışan ve insanı insan yapan en önemli değerleri ve insanî birleştirici etkiyi, saf taraftarlığın içine hapsetmeye çalışan zihniyetle milletçe mücadele etmeye çalışıyoruz. Cumhuriyetin ne denli önemli olduğunu, dil, din, ırk gözetmeksizin aynı bayrak altında ve demokrasi ile yönetilen bir ülkenin vatandaşlığı içinde kendinden farklı olana, senden farklı inanca sahip olana tahammül edebilmek, farklı olanların farklarına saygı duyup insanî yanlarını baz alarak iyilik, güzellik, bir arada ve barış içinde yaşamak, kanunlara riayet etmek, başkalarının hakkını çiğnememek gibi insanlarda tezahür etmesi beklenilen ve çoğu kez de olgunluk gerektiren evrensel bakış açısını ve yaşam felsefesini kendinde görüp geliştirebilmek ve çevrene de bunu yansıtabilmek hakikaten büyük bir erdemdir. Bir okulda, okul başarısının artırılması ve ülkenin geleceğini oluşturacak olan gençlerin, aynı bayrak altında farklılıklarıyla bir arada yaşama becerisini göstertecek şekilde yetiştirilmeleri için okul yönetimleri mümkün olduğu kadar okul bünyesindeki birliği, dirliği sağlamak ve öğrenciler arasında bu durumu alışkanlık haline getirmek için çaba sarf ederler. Herhangi bir şirket ya da iş yeri bünyesinde çalışan insanların iyi bir performans sergileyebilmeleri ve bunun sonucu olarak da bu performansın, hizmet ettikleri işletmeye fayda sağlayabilmesi için bu yetişkin insanların bir birlerini farklı özellikleri ile kabul etmeleri ve kabul edişin ardından iyi bir işbirliğinde bulunmaları şarttır. Bir futbol takımında, aynı sahada aynı takım için top koşturan futbolcular arasında bile farklı dil, farklı din ve farklı geleneği yaşayan kişiler bulunur. Bu oyuncular, bir birleri ile gerektiğinde dost olurlar, birlikte yer, birlikte içerler. Maç zamanı geldiğinde ve sahaya çıktıklarında, aralarındaki birlik, yardımlaşma, dayanışma ve destek öyle bir noktaya ulaşır ki ve ulaşmalı ki, takım ruhu denilen o havayı teneffüs edip başarıyı yakalayabilsinler.
Bir çok dindara garip ve gereksiz denilecek bazı soruları geçmişte kendi kendime sorar ve işin içinden çıkamazdım. Bir Tanrı neden din gönderir? Bir Tanrı neden yarattığı varlıkların kendisini tanıyıp kendisine tapınmasını ister? Allah’ın gönderdiği düşünülen dine rağmen yaşam, insanların, ülkelerin çıkarları doğrultusunda zaten şekilleniyor. Dini kuralları, medeni kanunlara tercih eden ülkeler ise şu an, gelişmiş ülkelerin adeta kuklası olmuş durumdalar. İşin en ilginç yanı ise bu dindar ülkelerin aklı başında ve imkânı olan bireyleri, memleketlerini terk edip harıl harıl Avrupa ülkelerine kaçarken, geride kalanlar “Allah Allah” naraları atarak, kendilerini ayrıcalıklı ve üstün bireyler olarak görüyorlar ve sadece dinlerine yönelik bazı ibadetlerini gerçekleştirdikleri için her şeyin yolunda olduğunu düşünüp ölünce nereye gideceklerinin belli olmadığı bir alem için cennet hayali kuruyorlar. Emin olduğum bir şey var ki o da: Eğer İslâm dini ortaya çıkmasa idi, Arap ülkeleri bu gün dünyanın gelişmekte olan veya gelişmiş milletleri arasına girerdi. Fakat İslâm dini, bu insanları, dinin gerektirdiği doğal bir sonuç olarak dünyadaki diğer insanlardan, medeniyetten ve gelişmişlikten alı koyarak ayrıştırdı. Hadi deyin şimdi: “İslâm böyle bir din değiiiil, İslâm’ı yanlış yaşıyorlar, o milletler yobazdır, cahildir, dinlerini bilmiyorlar yobazlar…” diye karşı çıkın. Ne yaparsanız yapın, hangi bahaneleri öne sürerseniz sürün ama şu gerçeği değiştiremezsiniz: Medeni yasalarda “yanlış anlamak, kanunda yazanları yanlış yorumlamak” diye bir durum yoktur. Kanunlar açık ve anlaşılır bir şekilde yazar. Hayatın, medeniyetin ve şartların sürekli olarak ilerleyip değişmesine paralel olarak bu kanunlar da değişerek kendini yeniler ve yeni koşullara uyum sağlar. Meselâ eski yıllarda hayvanlara çok fazla değer verilmezken artık hayvanların da yaşadığımız gezegenin sahiplerinden birisi olduğu ve canlı oldukları için yaşamayı ve iyi davranılmayı hak ettikleri düşüncesi yaygınlaştığı için hayvanları korumak ve onlara eziyet etmemek ile ilgili yeni kanunlar eklenir. Dini kurallarda ise böyle bir uyumluluk, böyle bir değişim ve gelişim süreci yoktur. Dini kurallar ve ayetler, eski dönem insanlarının kafa yapılarının birebir aynası durumundadır. Dahası, atasından, ailesinden aldığı dini inancın etkisinde olan ve dinini sorgulamak istemeyen belki de bırakmak istemeyen modernist yorumcular, eski insanların yaşamlarının bir parçası olan kutsal kitap ayetlerini, değişen ve gelişen günümüz dünyasına ve evrensel insan bakış açısına uydurabilmek adına adeta ayetlere takla attırırlar hatta bazı ayetleri kendi kendilerine fesih edip hükmünü kaldırmaya kalkarlar. Aslına onlar da değişen ve gelişen dünyanın, insanın manevi yönünü, bakış açısını olması gerektiği gibi değiştirip dönüştürüyor olduğunun farkındalar. Bu yüzden istedikleri tek şey, inandıkları Kutsal kitap, bu değişimin gerisinde kalmasın.
Değişimin ve dönüşümün etkileri kendi yaşadığımız coğrafyada da zaman içinde kendini gösterdi. Kendi ülkemiz için örnek vermek istiyorum. 1980 ve 1990’lı yıllarda ülkemizin doğusu ve batısı arasında ciddi oranda bir kabulsüzlük ve tahammülsüzlük vardı. Bu örneği verirken hassas bir konu olduğu için işin içine asla terör örgütlerini katmayacağım. O yıllarda ülkemiz genelinde, Kürt dendiği zaman bir çok insanımızın aklında hoş olmayan ve içinde öfke barındıran duygular hissedilirdi. Benzer şekilde Kürt vatandaşlarımızın yoğun olduğu yerlerde ise Türk kökenli olan insanlara karşı hoş olmayan duygular beslenirdi. Bunu söylerken “istisnalar kaideyi bozmaz” sözünü hemen eklemek istiyorum çünkü bir birini insan olarak görüp hoş görü ile karşılayan insanlar ve bölgeler de vardı fakat genel kanı ve genel görüş olarak iki taraf da bir birini kabul etmekte zorlanıyordu. Bu öyle bir zor kabullenmişti ki Kürt kökenli olup da Kürtçe şarkı söyleyen bazı ses sanatçıları, milliyetçilik duygularını esas alan bir çok gurup ve zihniyet tarafından yuhalanıyor ve Kürtçe şarkı söylemek, vatana ihanet etmek gibi görülüyordu. Yaşı 35 ve üzeri olan insanlarımız o dönemleri çok iyi bilirler. Günümüzde ise artık birlik ve beraberlik kelimelerinin anlamları değişmeye ve dönüşmeye başladı. Kendi bayrağımız altındaki Türk-Kürt ayrımı tarihe karışmaya başladı. İnsanlarımız artık bir birine karşı daha anlayışlı, daha yumuşak ve olması gereken bir kabulleniş içinde. Yeni nesil gençlerimizde ise insanî duyguların ve farklılıklara olan kabullenişlerin daha yoğun olduğunu görüyoruz. İnsanları bir arada tutan ve güçlü yapan da budur zaten. Biraz eski ve biraz da klişeleşmiş ama dünya insanlarınca bilinen ve genel kabul gören bir düşünce vardır aslında. Bu düşüncenin yayılmasına zemin hazırlayan sözleri, 90’lı yıllarda, astronotlarla yapılan röportajlarda dinlerdik. Uzaya çıkıp dünyaya geriden bakan astronotlar, dünyada bu zamana kadar yapılan savaşların ne kadar anlamsız ve ne kadar gereksiz olduğunu fark ettiklerini söylerlerdi. O yıllarda dünya dışı varlıkların inanlara saldırıları ile ilgili filmler ve diziler de çok popülerdi. Dünya dışı ve kötü niyetli bazı varlıklar dünyayı ele geçirmek ya da insanları sömürmek için saldırıya geçer ve bu saldırının ardından dili, dini ne olursa olsun bütün insanlık el ele vererek gezegenlerini bu yabancı ırklardan temizlemeye ve korumaya çalışırlardı. Geleceği çok iyi bir şekilde görebilen, tahmin edebilen analistler var. Aslında onların öngörülerini bile dinlemenize gerek yok. Bu gün dünyaya dikkatli bir şekilde baktığınız zaman her ne kadar ülkeler, kendi çıkarları için olmadık şeyler yapsalar bile dünya insanlarının git gide bir birine doğru yaklaştığını, millet ve ırk farklılıklarını kendi içlerinde yok etmeye başladıklarını görürsünüz. Dünya aslında şu an yavaş yavaş bir birine doğru yaklaşıyor ve kenetleniyor. Dini inancı olmayan ya da dini inancı zayıf olan insanlar arasındaki kenetlenişin daha hızlı ve etkili olduğu görülüyor. Kendisini üstün ırk olarak gören dindar bir Yahudi’nin bu kenetlenmeye dahil olması çok zor. Yer yüzündeki tek gerçek dinin İslâm olduğuna inanan ve “Hristiyanları, Yahudileri dost edinmeyin, …(Maide 51)” ayetlerine sıkı sıkıya sarılmış olan ve çalışan kadına yönelik hiçbir ayet olmayıp Kur’an ayetlerindeki emirlerin genel sonucu olarak kadınların, medeni haklardan yararlanmalarını istemeyip onları, hizmetkârları olarak görmek isteyen dindar Müslüman erkeklerin bu kenetlenmeye dahil olmaları ve hatta bunu istemeleri bile çok zor. Yetişkin bir kızınız olsa ve bir erkek onunla evlenmek istese ve sizin de ebeveyn olarak bu konuda söz hakkınız olsa o erkeğin düzgün bir insan olup olmadığı ile yakından ilgilenirsiniz. Fakat çok dindar bir aile iseniz o kişinin çok düzgün birisi olup olmadığı genellikle ikinci ya da üçüncü plandadır. Birinci özellik, namaz kılıyor mu kılmıyor mu? Dindar mı değil mi? Gibi sorularınızın karşılığı olur. İnsan hayatında din o kadar ön planda ve o kadar önemlidir ki bazen bireylerin kişilik özellikleri görmezden gelinir. Günün birinde öyle bir dünyada yaşayalım ki, insanlar öncelikli olarak bir birlerinin insani özelliklerini ve insani değerlerini önemsesinler.
Üçüncü boyutta yani şu anki yaşadığımız dünya hayatında insanlar, içinde bulundukları çeşitli gurupların yanı sıra dini guruplar olarak da bir birinden ayrışırken ve bir birlerini kabul etmekte zorlanırken dinlerin insanlara verdiği mesaj içinde öte alemde yani yaşanılacağı düşünülen cennet cehennem aleminde durum nasıl olacak? Hristiyan ve Yahudi kökenli birisi olmadığım için ve dolayısıyla bu dinler hakkında yeteri kadar bilgim olmadığı için bu durumu İslâm dininin ahiret inancı üzerinden sorgulayacağım. Konu ile ilgili bazı ayetleri okuyalım:
Bakara 217: ...Sizden kim dininden döner de kâfir olarak ölürse, öylelerin bütün yapıp ettikleri dünyada da, ahirette de boşa gitmiştir. Bunlar cehennemliklerdir, orada sürekli kalacaklardır.
İbrahim 18: Rablerini inkâr edenlerin durumu şudur: Onların işleri, fırtınalı bir günde rüzgârın şiddetle savurduğu küle benzer. (Dünyada) kazandıkları hiçbir şeyin (ahirette) yararını görmezler. İşte bu, derin sapıklıktır.
Fussilet 46: “Kim makbul ve güzel işler yaparsa kendi lehine, kim kötülük yaparsa kendi aleyhinedir. Rabbin kullarına asla zulmetmez.”
Zilzal 7-8: “Her kim zerre kadar iyilik yapmışsa, onun mükâfatını görecek. Ve her kim de zerre kadar kötülük yapmışsa, onun cezasını görecektir.”
Yukarıdaki ayetler okunduğunda sanki aralarında çelişki varmış gibi duruyor çünkü ilk iki ayette Allah’ı inkâr edenlerin dünyada yaptıkları hiçbir işin öte alemde kabul edilmeyeceği ve bu inkârcıların ahrette ebedi cehenneme alınacağı yazarken diğer iki ayette ister iyilik olsun isterse kötülük olsun herkesin zerresine kadar karşılığını bulacağı yazıyor. Aslında bu ayetler arasında çelişki yoktur çünkü İslâm dinine göre Allah’a inanmamak ya da onu inkâr etmek zaten başlı başına bir kötülüktür. Kâfirin yaptığı iyi işlerin karşılığını göreceği yer de sadece dünya hayatıdır yoksa ahrette göreceği hiçbir iyi karşılık yoktur. Allah’ı inkâr eden ya da O’na inanmayan kimseyi Kur’an iyi insan olarak nitelemez ve dolayısıyla iyi insan kategorisinde değil de kötü insan kategorisinde olan inkârcı ve kâfir olan kişinin bu dünyada yaptığı hiçbir iyilik öte alemde kabul edilmez. Yani bu dünyada ne yaparsan yap, istersen dünyanın en yardımsever en iyi insanı ol ama Allah’çı değilsen öte dünyada yandı keten helvan. Allah’a inanıp Allah için yaşamış olan guruplar Cennete ayrılır, Allah’a inanmayıp Allah için yaşamamış ve kâfir olarak ölenler de ebedi cehenneme ayrılır. Bu durumu yani öte alemde insanî erdem ve insanî iyi niyet dışında sadece Allah’çı olan ya da Allah’çı olmayan insanların durumunu anlatan aşağıdaki ayetleri de okuyalım:
Bakara 161: Şüphesiz, inkâr edip kâfir olarak ölenler, Allah'ın, meleklerin ve bütün insanların laneti bunların üzerinedir.
Al-i İmran 28: Mü'minler, mü'minleri bırakıp da kâfirleri veliler edinmesinler. Kim böyle yaparsa, Allah'tan hiçbir şey (yardım) yoktur. Ancak onlardan korunma gayesiyle sakınma(nız) başka. Allah, sizi Kendisi'nden sakındırır. Varış Allah'adır.
Al-i İmran 91: Şüphesiz küfredip kâfir olarak ölenler, bunların hiçbirisinden, yeryüzü dolusu altını olsa -bunu fidye olarak verse de- kesin olarak kabul edilmez. Onlar için acı bir azap vardır ve onların yardımcıları yoktur.
Al-i İmran 131: Ve kâfirler için hazırlanmış olan ateşten sakının.
Âli İmrân 85: Kim İslâm’dan başka bir din ararsa, (bilsin ki o din) ondan kabul edilmeyecek ve o ahirette hüsrana uğrayanlardan olacaktır.
Peki cehennem ile cennet ehlini bir birinden ayırmanın, insan ayrımcılığı ile ya da ayrımcılıkla ne alakası var? İçinde yaşadığımız ülkeyi ve ülkemizdeki kanunları bir düşünün. Suç işleyen insanları kanunlar hapse attığı zaman “hapisteki insanlar özgür gezen insanlardan ayrıştırılıyor, ayrımcılık yapılıyor” diyebilir misiniz? Suçluların hapse girmesinin nedeni, diğer insanların haklarını çiğneyerek onlara zarar vermektir. Fakat birileri kalkıp da falanca partiden diye veya falanca tarikata üye değil diye bazı kimseleri hapse gönderirseniz bunun adı bal gibi de ayrımcılık olur çünkü o insanların işledikleri bir suç yok. Suç olarak görülen faaliyetleri sadece birilerinin istemediği karşı A partiye kayıt olması ya da o partiye oy vermesi veya birilerinin “şu dînî cemaate katıl ve o cemaatten ol” çağrısını reddetmiş olmasıdır. İnsanları bir birinden ayrıştıran durumlar işlenen suçlar değildir. İnsanları, suç olmayan ve birilerine zarar vermeyen durumlara rağmen farklı guruplara ayırarak bu guruplar arasındaki insani iletişimi kesmeye çalışmaktır. Ne yazık ki İslâm dinindeki inanışta kâfir olan yani deist ve özellikle ateist olan kimselerin kötü ve fena insanlar oldukları düşünülür ve onlarla dostluk edilmemesi de normal karşılanır. Adının Allah olduğuna inanılan İlâhın isteği de emri de bu yöndedir.
Sonuç olarak kendisine inanılan bir İlâh’ın tıpkı bir okul müdürü gibi ya da bir işletme sahibi gibi veya bir ülke başkanı gibi insanları ayrıştıran değil, birleştiren bir tutumda olması beklenirken ne yazık ki İslâm dininin İlâhının insana has olan egosal yaklaşımı “Benden misin, değil misin? Bendensen tamam, yok eğer benden değilsen sonsuzluk cehenneminde çekeceğin var” tutumu buna müsaade etmez. Dünya insanlarının geleceğe doğru yol aldıkları güzergâha dikkatlice bakıldığında görünen o ki: İster dinli olsun isterse dinsiz olsun, insanlık erdem, hoşgörü ve manevi medeniyet açısından İslâm’ın ilahı olan Allah’tan çok daha olgun bir seviyeye doğru ilerlemektedir.
