GÜNAH, SEVAP VE DİNSİZLİK
Biz dinsizler, Müslüman dindarlar tarafından ahlâksız olmakla itham ediliriz. İstisnai dindarlar dışında bütün dindarlar, dinden çıkan ya da her hangi bir dine mensup olmayan insanların nefsani arzular ya da vicdani yönetim konusunda din gibi belirlenmiş kurallar olmadığı için bizlerin, vicdansız, kendisini ve kesesini daha çok düşünen ve hepsinden önemlisi daha ahlâksız olduğumuz gibi bir kanıya varırlar. Bu önyargı, ünlüler dünyasında bile kendisini göstertir. Ünlülerin dini inançlı olanları ya da inançsız olanlar genellikle bellidir. Müslümanlığı veya dindarlığı ile tanınan ünlülerin gün gelip kirli çamaşırları ortaya çıktığında hiç kimse o ünlüye “bu nasıl Müslüman?” diye bir soru sormaz ve o kişiyi bu özelliği ile yargılamaz sadece karaktersizliği, kötü bir insan olduğu gibi özellikleri gündeme getirilir fakat dindar olmayan ya da Müslüman olmayan bir ünlünün her hangi yanlışı olduğu zaman konu döner dolaşır “ateist işte, Allah inancı olmayan birinden ne beklenir ki” gibi yorumlar kırıla gider. Bu yargılama tarzı, tamamen beyinlere geleneksel yollarla sokulmuş “dinsizler kötüdür” kodlamasının ve şartlandırılmışlığının bir sonucudur. Sadece Müslüman toplumlarına has bir düşünce tarzı değildir, diğer dinlerde de dinsizlere karşı aynı önyargılar mevcuttur.
Sosyal medya üzerinden ya da etrafınızdaki insanlara dininizi bırakacağınızı söylediğinizde ilk önce garip ve sert bir tepkiyle karşılaşırsınız. Sizi tersi bir duruma ikna edemeyeceklerini anladıklarında şu soruları sormaya başlarlar.
“Sen Müslümanken günah işlememek için dini kurallara uyuyordun. Suçtan, ahlâksızlıktan ve her türlü kötü davranıştan uzak duruyordun fakat artık durumun değişecek. Bu tür davranışlardan uzak durmak için kriterlerin, sınırların ne olacak? Neye göre kendini frenleyeceksin ya da kendini her hangi bir konuda frenlemek ihtiyacı hissedecek misin? Sınırların ne olacak?”
Hadi biraz sohbet edelim. Biz de kendi kafamızdaki çelişkileri ortaya koyalım.
- Bir ülkenin kanunları, yasaları ne için vardır?
- Dini inançlı insan sayısı az olmasına rağmen suç sayısı az olan ülkeleri örnek olarak saymamız mı gerekiyor her seferinde.
- Türkiye’deki genel evlere ateist, deist ya da Müslüman dışındaki erkekler mi gidiyor?
- Devletin idari bölümlerinde görev yapıp yolsuzluk yapan ve milletin parasını aşıranlar Müslüman olmayanlar mı?
- Çocuğu, genç bir kızın ahlâkı ile oynadığı zaman “Benim oğlum erkek, erkeğe bir şey olmaz” diyen ve oğlunu bu şekilde yetiştiren abdestli namazlı teyzemiz ateist mi?
- Kendine ait 4 evi ve dolgun da bir maaşı olmasına rağmen, mahalle muhtarına fakir belgesi çıkartıp devletten kömür yardımı alan hacı amca dinsiz mi?
- İlk karısından habersizce başka kadına ya da kadınlara imam nikâhı kıyıp ev döşeyen ya da parasına güvenip çeşit çeşit metres tutan adamlar dinsiz mi?
- Bilgisayarında porno videolar izleyen bu ülkenin milyonlarca erkeği dinsiz mi?
- Sırf bol para kazanmak için başkalarının sağlığını düşünmeden sağlıksız koşullarda merdiven altı üretim yapan, bilinen markaların sahtelerini üretip haksız kazanç sağlayan sonra da camiye Cuma namazı kılmaya giden insanlarımız dinsiz mi?
Siz şimdi diyeceksiniz ki, onlar hakiki Müslüman değiller. O zaman yukarıda saydığımız insanları çıkartalım, kaç tane Müslüman kalıyor geriye? En fazla yüzde 20 mi? Eğer durum böyle ise “bu ülkenin yüzde doksandokuzu Müslüman” safsatasını dilinizden bırakın bi zahmet ya da bu oranı, inandığınız gerçek sayısal değere düşürün. Ha yok, “Dinsizlikle günah işlemek farklı bir şey. Müslüman isen eğer, günah işlediğin zaman sadece günahkâr olursun” diyorsan ben de buna katılıyorum. İslâm dininde TÖĞBE denen bir şey var. Aşağıda bazı ayetleri sizinle paylaştım. Bu ayetlerden çok daha fazla ayet var ki o ayetlerin sonları, “Allah, bağışlayıcıdır, merhamet sahibidir, tevbeleri çokça kabul edendir” şeklinde ifadeler bir çok ayetin bitiş cümleleridir. Hatta Müslümanlar arasında bu durum çok iyi bilindiği için bir çok insanımız ve özellikle erkeklerin şöyle bir hayat felsefesi vardır: “Neysem, gençken biraz hovardalık yaparım, içeceksem gençken içeyim sı…ayım, hayatın tadına varayım. Yaş biraz ilerleyince hacca gider tövbemizi yapar, namaza başlarız, günahlarımızı affettiririz”.
Zumer suresi 53. Ayet: De ki: “Ey kendilerinin aleyhine aşırı giden kullarım! Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin. Şüphesiz Allah, bütün günahları affeder. Çünkü O, çok bağışlayandır, çok merhamet edendir.”
Nur suresi 31. Ayet: …Ey mü´minler, hepiniz Allah´a tevbe edin ki, mutluluğu bulabilesiniz.
Bakara Suresi, 37. ayet: Derken Adem, Rabbinden (birtakım) kelimeler aldı. Bunun üzerine (Allah da) tevbesini kabul etti. Şüphesiz O, tevbeleri kabul edendir, esirgeyendir.
Peki dinsiz olunca ille de kötü bir insan mı olunur? İnsanlığa bir sürü hizmeti olmuş, sayısız icatlarda bulunup hayat standardımızın ilerlemesinden tutun, çaresi olmayan bir çok hastalığa tedavi geliştirmiş olan ateist, deist bilim insanlarını kötü insanlar konumuna mı alacağız? Ya da ateist ülkelerdeki göze batan aykırılıkları, bizim geleneklerimizle çelişen taraflarını irdeleyip “bak işte ateist ülkelerin haline, onların da şöyle şöyle sorunları var” deyip kendi sorunlarımızı görmezden gelip dindar olmayı zorunlu bir seçenek haline mi getireceğiz? İnsanın sahip olduğu mükemmel akıl kapasitesini bu işin çözümü için kullanmak yerine tembel bırakıp ya da “insanın vicdanı yoktur, insanı dinsiz bırakırsan o insanın kafası sadece kendi nefsi çıkarına hizmet için çalışır” gibi geleneksel düşüncelere yapışıp atalarımızdan gelen din geleneğini mecburi bir seçenek olarak algılayıp alternatif çözüm üretme becerimizi köreltecek miyiz? “İnsan aklı” denen mücevherimizi çalıştırıp parlatmak yerine, din diye bize öğretilen tarihi geçmiş nakaratlara yapışıp koyun gibi yaşamaya devam mı edeceğiz?
- Bir kedi ya da köpek yavrusunu gördüğümüzde içimizdeki sempatik, temiz ve yufka yüreğimizi kabartan şey, dînî inancımız mıdır?
- Fakirlikle boğuşan bir ailenin evine gittiğimizde ve o ailenin buzdolabının boş olduğunu gördüğümüzde boğazımıza tıkanan ve elimizi cebimize attıran şey, dînî inancımız mıdır?
- Akşam saat dokuzda işten çıkar çıkmaz evine giderken karanlık bir sokakta bir sapık tarafından zorla kaçırılıp öldürülen bir kızın haberini izlediğimizde yüreğimizde duyduğumuz acı, dînî inancımız mıdır?
- Binlerce ağacın katledildiğini ya da yandığını haber aldığımızda gözlerimizin fal taşı gibi açılmasına ve paniklememize ve ardından çölleşmekte olan gezegenimize karşı duyduğumuz derin sızı ve bu sızının yüreğimizde oluşturduğu burukluk, dînî inancımız mıdır?
- Otobüse binen karnı burnunda hamile kadına yer vermek için yerimizden kalkmamıza vesile olan duygumuz, dînî inancımız mıdır?
- Kur’an’da çevre kirliliğine yönelik ya da çevremizi temiz tutmak ile ilgili hiçbir ayet olmamasına karşın denize koca bir kova dolusu çöp döken birisini polise ihbar etmemize vesile olan hareketimiz dînî inancımız mıdır?
- İşkence edildikten sonra öldürülen bir köpeğe yani öldürülen bir hayvana bile acıma ve adalet duygumuzu kabartıp o hayvanın katillerinin bulunup yargılanmasını isteyen ve bu konuda da kampanyalar başlatan vicdanımız, dînî inancımız mıdır?
- İnsanlar pisi pisine ölmesin, önlemler alınsın diye iş güvenliği ile ilgili çalışmalara katılmak, bu konuda bir şeyler yapmak için çaba sarf etmek, dînî inancımızın sonucu mudur?
İnsani sorumluluk ve vicdan gereği olarak iş güvenliğinin artırılması için çalışmalarda bulunan, proje geliştiren insanlar bu işi dini duygularla mı yaparlar? Sokakta yaşayan kimsesiz insanların yiyecek ve barınma ihtiyaçlarına yardım etmek için hizmet veren derneklerde hiçbir karşılık beklemeden gönül rızası ile çalışan ve saçlarını maviye boyatmış olan genç kızımız bu yardımı, dini inancından dolayı mı yapar? Hayvanların hakları için mücadele edenler, hayvan barınaklarına gidip gönüllü olarak oraların temizliğini yapanlar bu işleri dini inançlarının bir gereği olarak mı yaparlar? Veya yolun ortasında bir kaplumbağa gördüğünde arabayı durdurup dörtlülerini yaktıktan sonra ezilmesin diye küçük kaplumbağayı eline alıp yolun karşı tarafına geçiren adam bu işi dini duygularla mı yapıyor? Henüz ortaokul, lise veya üniversite sıralarında iken “Çevremizi temiz tutalım” bilincini geliştirmek, yaymak ve çevre temizliğine katkıda bulunmak için ceplerindeki harçlıklar ile Temiz çevre sloganlarının yazılı olduğu tişörtlerden satın alıp ellerine eldiven giyip bir ellerine de poşet alıp, sokaklarda, parklarda ve benzeri alanlarda saatlerce çöp toplayan ve insanların yoğun olduğu bölgelerde, hiçbir maddi karşılık beklemeden ellerindeki temiz çevre konulu broşürleri insanlara dağıtıp onları ikna etmeye çalışan gençlerimiz, çocuklarımız ve onları bu işe sevk eden eğitimcilerimiz bu işi dinin bir gereği olarak mı yapıyorlar?
Ben dinden çıktığımda, ne yaptığımdan emindim ve içsel dünyamda olabilecek en güzel şey gerçekleşti. Hayata bakışım, yeniden anlam kazandı. Bir kadın olarak artık kendimi, etrafımdaki geleneksel yapının püsün püsün oturttuğu kıyıdaki köşedeki üstüne gölge düşen koltuklardan kaldırdım, ışığın olduğu yere doğru çıktım, çıkabileceğim en yüksek noktaya. Eskiden hayata ve insanlara, puslu birer pencereden bakıyormuşum. Şu an hiçbir yanımda pencere yok. Sağım, solum, her tarafım açık ve her yer ayaklarımın altında. Kendim dışındaki insanları Hristiyan, Müslüman, Dinli, Dinsiz, Ateist, Türk, Amerikalı, İngiliz ya da benzeri etiketlerle görmüyorum, gruplandırmıyorum artık. Dünyadaki bütün insanlar, konuşabileceğim, sohbet edebileceğim ve hatta dost olabileceğim bir konuma gelmiş gibi hissediyorum. Geçmiş dini inancımın bir kadın ve bir insan olarak bende sınırlandırdığını düşündüğüm her şey dağılıp gitti ufkumdan. Yeteneklerimin, kişisel özelliklerimin ve bu doğrultudaki kapasitemin daha bir farkına vardım. Başkalarını ve kendimi etkileyebilecek bir karar verirken artık “Allah katında durumum nedir, bu yaptığım dine uygun mu?” gibi sorular yerine “Benim bu işte faydam nedir? Ben nasıl yararlanırım? Yakınımdaki sevdiğim insanlara da bir faydası olacak mı? Ben fayda görürken başkaları zarar görecek mi? Bu karar ya da bu iş beni mutlu edecek mi? Yaptığım işin başkalarına bir yararı ya da zararı olacak mı?” gibi soruları ve olası cevaplarını ve daha fazlasını gündeme getiriyorum. Eskiden kendimi, sonuçları cennet ve cehenneme endeksli olan kurallar bütününde bir düzleme oturmaya çalışırken şimdi kendimi, bütün insanlardan ve yönetimlerden oluşan bir bütünün parçası(dişlisi) gibi hissediyorum. Bu duygu, yapmakta olduğum ve yapmayı planladığım bütün işlerimde özenli olmam konusunda beni motive ediyor. Dini bir inanca sahip olmasam da Çekim yasası denilen ve ne olduğu tam olarak anlaşılmayan bu garip yasaya inanıyor ve etrafımdaki insanlarda ne kadar güzel bir şekilde işlediğini görüp hayretler içerisinde kalıyorum. Hem bu görünmez yasaya olan inancım hem de toplumu oluşturan bir bütünün dişlilerinden birisi olduğum gerçeği, yaptığım her işte sadece kendimi değil aynı zamanda başkalarını da düşünmem gerektiği konusunda beni yönlendiriyor. Etrafımda ve yakınımda nasıl insanlar görmek istiyorsam ben de öyle bir insan olmalıyım. Benzer benzeri çeker.
Gelelim Dinsiz olmanın bana göre en muhteşem ve en harikulade duygusuna! Bir Müslüman, birisine ya da birilerine iyilik ya da hayırda bulunduğu zaman bunun, hem dünya hem de öte alemde karşılığını alacağını bilir fakat dinsiz insanlarda böyle bir geri ödemeye yönelik inanç yoktur. Bizler, iyi işler yaparken ya da emeğimizi, gerektiğinde maddiyatımızı, ihtiyacı olan insanlar için ya da ihtiyacı olduğunu düşündüğümüz değerler için hibe ederken bunun karşılığını bu dünyada ya da öte dünyada şahsi ya da egosal olarak almayacağımızı çok iyi biliyoruz. Bu durum bende, muhteşem güzellikte bir haz uyandırıyor. Kişiyi daha da olgunlaştırıyor. Bir annenin, çocuğunu karşılıksız sevmesi gibi ya da bir Tanrının, kullarını ve yarattığı her şeyi ön koşulsuz bir sevgiyle sevmesi, kucaklaması gibi. Bu duyguyu tarif etmek çok zor, yaşamak lâzım. İnsanın kendine olan saygısını, güvenini ve kendisine duyduğu sevgiyi artırıyor. Sevgi, içinde yeniden şekillenip anlam kazanıyor. Bir insanın, bir şeylerin baskısı sonucunda kendisini bazı şeyleri yapmaya mecburiyet olarak görmesine karşın söz konusu kişinin insanî ve toplumsal bazı görevleri, din ya da gelenek baskısı olmadan kendi içinden gelerek ve isteyerek yapma düşüncesi, insanın yüreğindeki, bağrındaki ve hayatındaki yükü, kasılmayı bir anda yok ediyor ve hafifliyorsun. Bu his, çalışan bir kimsenin, haftanın beş günü sabahın altısında çalan telefonunu zoraki susturup “biraz daha uyusam” diyerek sünepe bir şekilde isteksizce yatağından kalkıp işe gidiş için hazırlık yapmaya benzer fakat hafta sonu geldiğinde saat sabahın altısı ya da altı buçuğu olmuştur, telefonun alarmı çalmaz fakat sen kendi kendine gözlerini açarsın ve rahat bir şekilde yerinden kalkıp, zevkli bir şekilde kahvaltı hazırlamaya başlarsın. Hatta işinle ilgili hazırlaman gereken bazı projeleri, istekli bir şekilde eline alıp kahveni yudumlarken zevkle ve rahatlıkla yaparsın.
Birilerine iyilikte bulunurken iyilikte bulunduğum kişiden ya da bir Tanrıdan karşılık beklemiyorum. Ben muhtemelen hibe ediyorum, bağışlıyorum ve bundan dolayı inandığım Tanrının övgüsüne mazhar olmayacağımı ve bundan dolayı öldükten sonra cennet diyarına gitmeyeceğimi biliyorum. Aynı zamanda yaptığım iyi işlerin, bizzat kendimin de içinde bulunduğu ve her şeyin bir birine bağlı olduğu ortak hayat ağacının her bir dalına bir tomurcuk, bir yaprak, bir çiçek ve sonunda bir meyve olacağını bilmek bana fazlasıyla yetiyor. Zaten bunları yaparken aynı zamanda yaşamakta olduğum çevrenin iyi bir şekilde dönüşümüne, gelişimine katkı sağlıyorum. Bu katkının güzel sonuçlarından eninde sonunda ben de faydalanacağım.
İslâm inancım yok olduğunda içimde koca bir boşluk oluştu fakat o boşluğu, kendi karakterim, iyi niyetim ve içinde yaşadığım topluluğun ortak iyi hedefleri doğrultusunda geliştirdiğim “Kendim de dahil olmak üzere kâinattaki her şey, sevgiyi, saygıyı ve değer verilmeyi hak eder” inancı ile çoktan doldurdum bile.
Dindar iken bize öğretilen önyargılar baz alındığında dinsiz olduğum için ne iç sıkıntısı çekiyorum, ne buhran geçiriyorum ne de mutsuzluklar içinde debeleniyorum. Aksine, hayattan daha fazla keyif almaya başladığım gibi iç huzurum ve mutluluğum daha da arttı.
